دلایل رجوع کشورهای دنیا به طب سنتی

به گزارش ایران اسلامی, محمد خدادوست اظهار داشت: استفاده از ظرفیت طب‌های موسوم به طب سنتی و انواع طب‌های مکمل در کنار طب رایج از سال‌ها قبل مورد توجه کشورهای مختلف بوده است. به گفته وی به طوری که در کشور هند از سال ۱۹۴۶ میلادی وزارت بهداشت و درمان مکلف می‌شود در مورد طب‌های بومی و سنتی تحقیق کند و در مورد ایجاد انستیتوهای آموزشی اقدام کنند.

این دکترای تخصصی طب سنتی از دانشگاه شاهد افزود: هم اکنون این کشور علاوه بر وزارت بهداشت طب رایج دارای وزارت طب سنتی تحت عنوان آیوش AYUSH (آیورودا، یوگا، ناتروپاتی، طب یونانی، هومیوپاتی) است. خدادوست عنوان کرد: در کشور چین در سال ۱۹۵۱ میلادی آکادمی طب سنتی چین ایجاد شد و در قانون اساسی این کشور به استفاده از این ظرفیت در کنار طب رایج تصریح شده است و هم اکنون تا حدود ۵۰ درصد از خدمات درمانی در این کشور توسط طب سنتی چین ارائه شده می‌شود و در بسیاری از کشورهای دنیا این ظرفیت شناخته شده و از آن استفاده می‌شود. وی بیان کرد: در ایلات متحده آمریکا در سال ۱۹۹۳ میلادی اداره طب جایگزین در سازمان ملی سلامت آمریکا (NIH) تأسیس شد که در سال ۱۹۹۸ میلادی به مرکز ملی طب مکمل و جایگزین NCCAMتبدیل شد. این دکترای تخصصی طب سنتی از دانشگاه شاهد یاداور شد: در سال ۱۹۷۸ توسط سازمان جهانی بهداشت (WHO) اولین بیانیه در مورد طب سنتی صادر شد و در استراتژی ۲۰۰۵ -۲۰۰۲ ادغام خدمات طب سنتی در نظام جاری سلامت توصیه شده است و در استراتژی ۲۰۲۳ – ۲۰۱۴ این سازمان تأکید شده است که اولاً تقاضاها و گرایش به سمت طب سنتی و مکمل در سراسر جهان رو به افزایش است و ثانیاً طب سنتی و مکمل نه تنها برای درمان بیماری‌ها خصوصاً بیماری‌های مزمن کابرد دارد بلکه به طور گسترده‌ای در پیشگیری از بروز بیماری‌ها، حفظ و ارتقای سلامت نیز استفاده شده و کاربرد آن برای دولت‌ها مقرون به صرفه است.

خدادوست عنوان کرد: طب سنتی ایرانی (طب پارسی) به رغم قدمت چند هزار ساله و دارا بودن منابع غنی و معتبر طبی ولی به دلیل دوران فترت ۱۵۰ ساله که آموزش این طب در نظام آموزش پزشکی رایج ممنوع شده بود، آشنایی با ظرفیت و قابلیت‌های این دانش بومی برای جامعه پزشکی و دست اندرکاران نظام سلامت به صورت منطقی و قانومند مسیر و محقق نشده بود. وی خاطرنشان کرد: اگرچه به دلیل ریشه دار بودن آموزه‌های طب ایرانی در باور و فرهنگ مردم و انتقال این دانش توسط برخی حکما و عطاران با تجربه و با سابقه به صورت غیر رسمی از این ظرفیت استفاده می‌شد.